9 augustus dagje San Francisco

Vandaag staat Alcatraz, Lombardstreet , de Cable Car en wat we nog meer kunnen doen als we energie over hebben op het programma.
We hebben om 7.30 uur afgesproken op onze kamer. Om 6.45 uur staat Anette al bij onze deur, gelukkig is deze al open omdat wij ook al ruim een uur op zijn.  Jetlag is voor velen een noodzakelijk kwaad, je moet je er even doorheen bijten.  
Bij Peet’s een heerlijke kop koffie gedronken en een broodje gegeten en nu op weg naar pier 33 waar de tour naar Alcatraz begint, met mondkapje helaas maar het is niet anders.
Wat een indrukwekkend gebeuren je wordt er stil van, piepkleine cellen van 1,5 bij 3 meter waar echt alleen een bed een stoel een Madurodamtafeltje en een wc pot op staat. Oja en nog 2 planken aan de muur waar je geen persoonlijk spullen op mocht leggen. Dit is met recht een gevangenis. Zoals een anonieme schrijver heeft geschreven. Als je de regels overtreedt ga je naar de gevangenis, als je de gevangenis regels overtreedt ga je naar Alcatraz. Het dekt volledig de lading. Een ding is zeker, ontsnappen was nagenoeg onmogelijk en diegene die het geprobeerd heeft  is bezweken aan de verraderlijke stroming in het water.
Na Alcatraz naar Lombardstreet, het hele steile stuk beklommen, vermoeiend maar zeer de moeite waard, wat een mooie utzichten, wat is heet hier mooi en apart.
Ook de Cable car  is zeer de moeite waard, die uitgevonden is door een Ierse ingenieur die in zijn tijd tijdens glad weer een vierspan paarden een kar naar boven zag trekken, door de gladde keien gleed een van de paarden uit, sleurde de rest van de paarden mee naar beneden, moet een triest gezicht zijn geweest.  Gelukkig voor de paarden is deze kabeltram  in 1873 in gebruik genomen en loopt tot op de dag van vandaag.   
De Cable car bracht ons alleen maar heen, terug moest je weer de volle mep betalen, en dat doen de meeste Nederlanders niet, lopend terug dan maar, door de steile wegen begonnen we toch wel wat vermoeid te raken.
Ook nog maar even langs de apotheek omdat de apotheek van Ben wat medicijnen was vergeten mee te geven, slechte zaak maar het is niet anders. Bij de apotheek aangekomen bleek dat we eerst een recept moesten hebben van een dokker. Op zoek naar het opgegeven adres. Dit ging niet geheel vlekkeloos, na enig omzwerven waren we op de plaats van bestemming. Honderd dollar lichter en een recept rijker weer terug naar de apotheek. De medicijnen zijn binnen en wij zijn inmiddels bekaf. Gauw een taxi zoeken en naar een restaurant. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, zodat we weer de hele weg naar de pier moesten lopen. Met pijnlijke knieën, heupen, voeten en benen etc. bestegen we zeer stijf de trappen van de Apple Bee’s, oei, oei dat viel niet mee.
Het biertje daarna veel gelukkig wel mee, heerlijk, ook omdat Ben trakteerde . Daarna zijn we heel stoer ook nog terug gelopen naar het hotel (45 minuten). We liggen nu bekaf met een wijntje te relaxen op bed.