18 en 19 september. Terug naar huis

Om half zes word ik wakker van een berichtje op mijn telefoon, Air Canada meldt dat onze vlucht een half uur vertraging heeft, inmiddels ben ik klaarwakker dus wassen en aankleden maar. Dan volgt er weer een berichtje we hebben 45 minuten vertraging, nog een berichtje, een uur vertraging. Terug naar bed is geen optie ik ben klaarwakker. Om kwart voor zeven stappen we in de shuttlebus die ons naar de luchthaven brengt. Er wacht ons een enorme chaos van wat op mij overkomt als een bult mieren rondom een mierenhoop. We moeten tegen het verkeer in om onze fietsdozen bij de Travel Agency balie op te halen. Wat een puinhoop, na een kwartier zijn we gearriveerd en de dozen staan keurig op karretjes op ons te wachten. We moeten weer met de lift naar beneden om dezelfde weg terug te gaan om in te checken. De lift is vrij klein en heeft een deur die ongeveer 1 meter breed is maar onze fietsen kunnen alleen in de breedte op het karretje en meten ca. 1,5 meter. Dozen eraf in de lift, lift weer omhoog rest van de bagage erin, dozen weer op het karretje en door maar weer. Het inchecken verloopt vrij vlot en dan op naar de paspoortcontrole. Ook daar is het een enorme drukte ik schat zo’n 400 mieren voor ons. Al met al valt het nog mee, 45 minuten later zijn we er door en kunnen lekker ontspannen in de business lounge met een kop koffie en een ontbijtje.
De vlucht vertrekt om 12.45 uur precies een uur later, het wordt krap met het overstappen maar het kan. We hadden 2,5 uur dus nu nog 1,5 uur. Bij de balie aangekomen duurt het en duurt het, er wordt ca. 40 keer omgeroepen dat Wing Shang, Mie Hoen, How Mein, Chung Kong en nog 14 andere moeilijk uitspreekbare namen zich naar de balie moeten begeven. Maar de boarding gate blijft dicht. Uiteindelijk stappen we met kromme tenen om 13.20 aan boord, de aansluiting wordt steeds krapper. Tot overmaat van ramp is er ook nog een of ander mankement waardoor we tegen 13.45 uur vertrekken, we kijken alle drie vrij sip maar als de champagne zich aandient daalt er een serene rust over ons, als we het niet halen hebben we pech, invloed erop hebben we toch niet. De piloot meldt dat er turbulentie wordt verwacht op onze vlucht. Ik ga nog snel even naar het toilet nu het nog kan, dan begint het toestel al van alle kanten te trillen en schokken, ik kan me nog net aan de invalidenstang staande houden. Echt wat voor mij. De rest van de vlucht verloopt overigens vrij rustig. Vlak voor de landing gaat Anette nog even navraag doen of er nog kans is dat we de aansluiting gaan halen, de stewardess zegt dat de vlucht naar Amsterdam 4,5 uur vertraging heeft. Dat is goed nieuws. Aangekomen in Toronto moet het gaan lukken met de overstap, hier is geen chaos van krioelende mensen maar loop je telkens verkeerd omdat er niets goed wordt aangegeven. Wonder boven wonder komen we dan toch aan bij onze boarding gate. Het toestel vertrekt inderdaad over een paar uur die we in de lounge doorbrengen met een wijntje en wachten. Dan komt er een vervelende mededeling, het toestel vertrekt toch niet op de aangegeven tijd maar pas de volgende ochtend om 7.15 uur plaatselijke tijd! Dat betekent dat we nog 8 uur op de luchthaven moeten doorbrengen, er is inmiddels niets meer open zodat we ook niet iets te eten kunnen halen. Er breekt bij de balie een enorm tumult uit. Schreeuwende mensen die het grondpersoneel van Air Canada uitfoeteren, iedereen schreeuwt en moppert door elkaar heen, het lijkt er niet op. We krijgen allemaal een folder in de hand gedrukt waarop staat hoe we een schadeclaim kunnen indien, Air Canada hakt vaker met dit bijltje, ook krijgen we een voucher van 30 dollar voor iets te eten op de luchthaven. Niet dat we daar wat aan hebben, de winkels gaan pas om 06.00 uur open en wij moeten om 06.30 uur het toestel in. Ook mogen we een hotel boeken maar moeten dan om 04.00 uur weer terug zijn. Het is inmiddels 01.00 uur dat gaat natuurlijk nooit lukken. Verslagen druipen we af, de saamhorigheid is ineens groot met alle medevliegers, je komt zowaar tot leuke gesprekken. Een boze meneer heeft 3 jaar geleden ook al een vlucht gemist en wacht nog steeds op zijn geld. Een echtpaar gaat voor het eerste naar Amsterdam, de 1e dag lekker Amsterdam verkennen, dat gaat dus niet lukken, en daarna 1 weekje op een cruiseboot, dat gaat misschien lukken als het meezit. Na uren van hangen in vreselijk rot stoelen is het zover, we vertrekken richting Schiphol. De vlucht is rustig en we dommelen alle drie zowaar nog even weg. Als ik wakker wordt wil ik het scherm aandoen voor wat informatie over de vlucht. Je kunt kiezen uit veel talen en ik kies voor Engels, als ik het scherm aanraak maakt het vliegtuig net een rare beweging en raak ik per ongeluk Chinees aan! Daar kom ik dus nooit uit, ik wil graag terug naar home maar alles op het scherm is in Chinese tekens. Uit met dat ding! Na een keurige landing lopen we naar de band waar de koffers op komen. Bert staat inmiddels al in de aankomsthal op ons te wachten. Wat een chaos, de muizen lopen vrolijk rond maar verder is er van enige activiteit geen sprake. Na 2,5 uur hebben we eindelijk onze  bagage. Nu nog wachten op onze fietsen, maar die komen niet. Als echt alle koffers van iedereen van de band af zijn en het treurige bericht op het scherm verschijnt dat alles is afgeleverd van onze vlucht beseffen we dat we zonder fietsen naar huis moeten. Verslagen lopen we naar de balie van Swissport waar we een claim moeten indienen. De balie is helemaal aan het andere eind van de luchthaven, het loket is dicht, er staat geen telefoonnummer alleen een emailadres. Koffers en andere bagage liggen huizenhoog opgestapeld in de hal,  Schiphol is een treurige luchthaven  geworden.
Dat hakt er even goed in bij ons, 3 fietsen weg en gezien alle verhalen van misstanden op Schiphol zijn we er zeker niet gerust op dat we ze weer zien. Slikken en doorgaan. Nog even een kop koffie met een broodje op Schiphol en dan brengt Bert ons in de veel te grote gehuurde bus naar huis. We sluiten ons verhaal natuurlijk wel positief af, we hebben een hele mooie vakantie gehad, heel veel beleefd, mooie dingen gezien, ook veel afgezien, veel gelachen, af en toe gemopperd maar vooral heel intens genoten van 6 prachtige weken die voor altijd in onze gedachten blijven.