16 september. Van Cupertino naar San Bruno.

We beginnen de dag met een luxueus ontbijt, we nemer er alle tijd voor en tevreden gaan we de tassen inpakken en fietsen we ons laatste tochtje naar San Francisco.  We hebben niet zo’n lange tocht voor de boeg, ca. 55  kilometer maar volgens de routeplanner is het dwars door de voorsteden van San Francisco en daar zijn we niet zo blij mee. Dat betekent veel drukke wegen en veel verkeerslichten. Anette en Ben zijn er niet helemaal gerust op en mij kan het niet zoveel schelen. Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, ik bemoei me nooit met de routes die zij uitstippelen, het enige wat ik in de achterhoede doe is af en toe een flauwe opmerking maken waar soms om gelachen wordt en soms niet. Maar wat een meevaller blijkt de route. Via mooie rustige wegen fietsen we richting ons einddoel. Een mooi breed fietspad ligt kilometers lang voor ons en het enige dat ons kwelt is de overvloedig bloeiende struiken langs de kant die af en toe overhellen. We kunnen ze met gemak ontwijken. De heuvels van Californië zijn op deze route vaak te zien en ieder van ons neemt op zijn manier afscheid van het mooie Californische landschap. Het is toch wel een beetje een haat/liefde verhouding met de heuvels. We hebben ze regelmatig uitgefoeterd als we al zwoegend en zwetend ons een weg naar de top baanden. Maar ook hebben we ze bejubeld bij de prachtige afdalingen.

We fietsen door Palo Alto, de geboortestad van Silicon Valey. Dan komen we langs Standford University en het is pracht en praal geblazen. Golfbanen zo groot als een woonwijk gevolgd door een manege die 10 keer zo groot is als de gemiddelde manege in Nederland. Met zoveel grootsheid kun je met de huizen natuurlijk ook niet achterblijven, de poenerigheid spat er van af, sommige huizen lijken wel hotels zo groot. Ook Menlo Park doen we aan. De laatste 10 kilometers krijgen we meer te maken met de grote stad en de vele verkeerslichten het lijkt wel alsof we steeds langzamer gaan fietsen, het zit eraan te komen, deze magnifieke tocht zit er bijna op. We komen San Francisco binnen via de luchthaven en we blijven nog even staan kijken naar de vliegtuigen die gaan en komen, de landingsbanen lijken wel in het water te liggen. Indrukwekkend is dit, stilletjes druipen we af voor de laatste kilometers die ons langs de hele luchthaven laat gaan. Er suizen honderden auto’s om ons heen maar geen fietser te bekennen behalve drie gekke Nederlanders die ca. 2000 kilometer hebben afgelegd.
Tegen half drie komen we aan bij ons hotel de Travelodge vlak bij de luchthaven. De kamers zijn nog niet klaar we moeten nog een half uurtje wachten. Om drie uur komen we terug en dan wordt niet al te vriendelijk meegedeeld dat ze pas om half vijf schoon zijn.  Uit het veld geslagen druipen we weer af. Om half vijf is er uiteindelijk 1 kamer klaar en om half zes de tweede. We laten toch wel even merken dat dit niet zo netjes is als de inchecktijd drie uur is. Weer is de toon niet al te vriendelijk, graag of helemaal niet. Jammer. Van de ca. 30 hotels hebben we maar drie keer onvriendelijkheid meegemaakt waarvan twee keer bij een Travelodge.
Even lekker douchen en dan op naar de buffet chinees iets verderop. Bij binnenkomst krijg ik bijna de slappe lag, het lijkt wel of ik een restaurant in Peking binnenstap. Ca. 150 Chinezen schuiven grote hoeveelheden voedsel naar binnen en kunnen er ook nog ongelofelijk snel en veel bij praten. Het lijkt wel een kippenhok. Het eten is overigens wel erg lekker en rondom tevreden stappen we weer naar buiten waar we getrakteerd worden op een ijzige wind.
Morgen gaan we de fietsen naar de luchthaven brengen.