17 september. Fietsen en bagage inpakken

Vandaag worden de fietsen naar de luchthaven gebracht waar we 3 dozen kopen om ze in te vervoeren. Maar eerst gaan Anette en ik naar de balie om een andere kamer voor haar te vragen. Ze heeft  geen oog dichtgedaan omdat de machinekamer tegen haar kamer aan ligt met een oude boiler die net zoveel lawaai maakt als een oud molenpaard. De onvriendelijke baliemedewerkster van gisteren zit er weer, hoera! Eerst moet er iemand van de technische dienst komen, die constateert het lawaai ook, volgens hem ligt het aan het achterstallige onderhoud van de boiler. Zonder enthousiasme werd haar een andere kamer belooft, uiteraard niet direct maar pas tegen drie uur!  De huidige kamer moest wel direct ontruimd worden, dit lijkt natuurlijk nergens op. Gelukkig hebben Ben en ik een grote kamer dus alle spullen verhuizen naar onze kamer.
We stappen op de fiets richting luchthaven en na een klein half uurtje zijn we gearriveerd, 2 vriendelijke politiemensen met hond wezen ons behulpzaam de wegen en boden zelfs aan om een foto te maken van ons met de  fietsen, in ruil voor een foto van hun met hond, goede deal.
Bij de Travel Agency balie vroegen we om 3 fietsdozen. Geen probleem, voor 40 dollar per stuk kregen we er prompt drie. Vol ongeloof staarden we naar de bestelde dozen. Het leken wel dozen voor een kleuterfiets. Hoe proppen we daar onze fietsen in. Eerst maar eens de dozen in elkaar zetten en met tape verstevigen. We keken alle drie in de fietsdozen en de moed zonk ons nog verder in de schoenen.  Eerst mijn fiets, die helemaal uit elkaar moest, wielen, standaard, trappers, fietsdrager, spatborden, low riders, bel, stuur op de allerlaagste stand, dat moest goed zijn, proberen en nee, 1 handvat moest er ook nog af, beetje hangen en wurgen en ja hij past.
Gelukkig was mijn fiets de moeilijkste van de drie, bij Anette alleen de low riders, spatborden en de wielen, standaard, dat viel mee. Bij de fiets van Ben moest ook alles eraf, plus het voorspatbord en het zadel, maar gelukkig ging deze er met wat beleid er ook in.
Drie uur later was het klusje geklaard en konden we ze voor opnieuw 40 dollar per stuk achterlaten om ze morgenvroeg vlak voor vertrek op te halen.
Toen naar de bushalte om op het busje te wachten dat ons terug naar het hotel brengt. Na een uur wachten was het zover, even boodschappen doen bij het tankstation en 41 dollar lichter voor 3 hotdogs, 1 fles wijn en vier blikjes bier verlaat weer een tevreden klant het pand.
Anette en ik lopen terug naar de balie, inmiddels zal de beloofde kamer toch wel klaar zijn? Na een kwartier wortel te hebben geschoten maar eens op het raampje geklopt van de balie waar de medewerker nog steeds druk in een telefonisch gesprek was verwikkeld. Nog eens  10  minuten later was de toegewezen kamer een feit. Je bent er maar druk mee.
Nu lekker douchen, daarna de tassen inpakken en bij ons op de kamer een welverdiend biertje drinken. Oei, op de kamer van Anette waren geen handdoeken. Inderdaad, weer naar de balie waar de medewerkster meedeelde dat er handdoeken gebracht worden door de schoonmaakster, die na een half uur arriveerde. Na het biertje kwam Anette er achter dat de kamersleutel niet geactiveerd was, overbodig te vertellen dat de gang naar de balie opnieuw gemaakt moest worden. Ze moest nog wel haar legitimatiebewijs laten zien, die lag uiteraard op de kamer, na enige uitleg viel ook dat kwartje bij de medewerkster, hoe moeilijk kan het zijn.
We hebben bij de Mac Donalds gegeten, dit was af te lopen, en nu zitten we aan de koffie, straks nog een wijntje en dan proberen te slapen, morgen gaan we er vroeg uit om onze reis naar huis te maken.