11 Augustus. Van Novato naar Napa

Vandaag gaat de route vanaf Novato en Petaluma over de 116 en 121 naar de Nappa Vallei. De tocht is ongeveer 64 kilometer. Waarbij niets vlak is. We zijn wederom vroeg uit de veren, inpakken, het bekende kleffe ontbijtje met slappe koffie nuttigen en daar gaan we. Ik ben enigszins gehandicapt omdat ik gisteren een paar tenen behoorlijk gekneusd heb. Na een paar meter wordt er gestopt, het stuur van Anette’s fiets zat niet helemaal meer recht, dat was zo gemaakt door Ben, op de fiets maar weer, na een paar honderd meter weer even stoppen, de schoenveter van haar schoen was niet vast. Kunnen we, ja we kunnen. De route is erg druk, soms zijn de bike lanes redelijk te doen zo’n meter breed maar soms heb je niet meer dan 40 centimeter. Aan de linkerkant raast het verkeer langs je heen, van benzine slurpende jeep en Dodge ‘s tot monsterlijk grote vrachtwagens die je de weg op lijken te zuigen. Waarom kopen Amerikanen geen mini Cooper of een fiat 500? Aan de rechterkant is het een challenge om de kapotte autobanden, flesjes, blikjes etc. die uit het raam gegooid worden en spijkers, schroeven en scheuren in de weg te ontwijken.  Na zo’n 20 kilometer kunnen we eindelijk van de drukke weg af en rijden we een stuk door de wijngaarden. De door president Biden beloofde verbetering van het wegennetwerk is nog niet doorgevoerd in de Nappa vallei, wat een enorm slecht wegdek, al hotsend en klotsend banen we ons een weg door de vallei.
Maar mooi is dit stuk wel om te fietsen, het landschap met de dorre heuvels en cipressen langs de kant van de weg is net Toscane.
In Nappa betrekken we de Discovery Inn een prima hotel, na het inchecken op pad voor water, bier en wijn de eerste levensbehoefte.
In de enorm grote supermarkt is het even zoeken maar alles ligt in het winkelwagentje.
De man achter de kassa heeft alle tijd voor de mevrouw voor ons, als echte Nederlanders zijn we dan toch wat ongeduldig. Als wij aan de buurt zijn maakt hij met ons ook gezellig een praatje, verteld wat er allemaal te doen is en tekent zelfs een plattegrond om alles nog even te verduidelijken.
De rij achter ons groeit gestaag maar niemand lijkt zich er aan te storen, dat is ook typisch Amerika.
‘s Avonds  gaan we eten bij de Black Bear Diner, verassend lekker en goed betaalbaar.
Met een wijntje bespreken we de dag van morgen dan hebben we een rustdag.