3 september. Van Palm Springs naar Taft

Vandaag gaan we met de auto van Palm Springs naar Taft. Een ontbijtje was niet bij de prijs van het hotel inbegrepen dus op naar het restaurant naast het hotel. Voor 40 dollar gegeten, met enorme mokken koffie, redelijk aan de prijs maar wel  lekker. Naar Taft is het een tocht van ca.242 mijl, via de drukke voorsteden van Los Angels. Onderweg is er geen interessants om naar toe te gaan, alleen maar een droge dorre omgeving met de bergen voor ons uit gehuld in een walm van stof, smog of wat het maar is.
Het enige vertier is de vele windmolens, pistachebomen en zonnepanelen en de 2 keer dat we een afslag hebben gemist. Ik vergeet bijna de enorme vervoerstreinen, ik heb er een geteld met 222 wagons, 3 lockers ervoor, 1 in het midden en 2 achteraan. Machtig om te zien.
Onderweg in de auto met de eindeloze kilometers voor ons dacht ik aan alle mensen die een praatje met je aanknopen en soms met leuke verhalen. Gisteren in het visitors centre van Joshua Tree NP zagen we een aantal dames die uitgebreid op de foto gingen, ze hadden een oudere dame bij zich ik denk hun moeder. Een beetje excentriek was ze, enorme zilverkleurige zonnebril met strassteentjes op en een soort roze baby dol aan. Zuchtend en puffend kwam ze aan een zeeg neer op ons bankje. Ze begon een praatje, vertelde dat ze in New Orleans woont. Ze vertelde uiteraard over de orkaan Katrina, en de vele levens die het heeft gekost. Ze was er zelf redelijk goed van af gekomen met wel heel veel schade, haar auto vond ze terug toen de omgeving weer werd vrijgegeven compleet verroest en niet meer bruikbaar. De regering kwam de getroffenen wel tegemoet met een sneue 10.000,- dollar en 4.000,- aan voedselbonnen, lang niet genoeg natuurlijk. Maar ze had een optimistische inslag, had veel verliezen geleden maar vond dat ze het positief moest inzien. Haar vette accent maakte het verhaal natuurlijk nog leuker.
Om twee uur kwamen we aan in Taft, een dorp van niks maar ook hier valt wonderwel het een en ander over te vertellen.
Rond 1890 werd er olie ontdekt in dit gebied en begin 1900 werd er met olieboringen begonnen.
Op 15 maart 1910 werd er een putdiepte bereikt van 740 meter. De techniek was in die tijd lang niet veilig genoeg, er bestonden nog geen eruptie afsluitingen. Door de grote druk blies de olie door de boorschacht en ca. 9 miljoen vaten olie ontsnapte. Het duurde 1,5 jaar voordat die constante oliestroom onder controle was. Met zandzakken en dammen werd geprobeerd de rivier van olie in te dammen. Uiteindelijk is de helft van de oliestroom gered. Het is een wonder dat de olie nooit vlam heeft gevat. En zo heeft Taft toch nog een behoorlijke geschiedenis.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten en gedronken in de Black Gold Brewery en Co.  Een heel gezellig restaurant waar ze ook geweren verkopen.
Morgen gaan we naar Trhee Rivers, een betrekkelijk korte rit.