11 september. Van Manteca naar Patterson

Alweer een dag zonder haast. De tassen in alle rust inpakken, broodje smeren voor onderweg en water voor de koffie koken en daar gaan we. We rijden door het stadje Manteca en zien best wel aardige gebouwen, sommigen met mooie muurschilderingen. Als we de stad verlaten zien we zelfs nog een aantal prairie hondjes. We proberen ze op de foto vast te leggen maar ze zijn erg schuw. Onze tocht is niet erg lang vandaag ca. 56 kilometer. Gezien het vlakke landschap en de temperatuur had het voor ons wel wat langer gemogen maar het stadje na Patterson is weer veel te ver weg. Rustig fietsen we langs  velden en wegen die identiek aan gisteren zijn. We omarmen de brede rustige wegen met weinig verkeer en voor ons mogen de komende dagen wel op dezelfde manier verlopen.
Helemaal identiek is het niet, het lijkt wel of het hondje van gisteren de tam tam vooruitgestuurd heeft, let op er fietst een bitch met ongelofelijk veel lawaai in de buurt. We zien dan ook geen hond die buiten zijn erf komt. En ook en paar dagen zonder lekke band lijkt niet te lukken. Mijn voorband is na zo’n 20 kilometer lek. Arme Ben. Gelukkig is het 200 meter van een skydivers plaats zodat Anette en ik wel wat te kijken hebben. Gelijk maar een kopje koffie, het is inmiddels elf uur . Na de koffie stappen we weer op de fiets. Je gelooft het niet maar na ca. 400 meter is mijn voorband weer lek. Ben verbijt zich manmoedig en begint weer van voren af aan. Ik durf bijna niet meer op te stappen maar we moeten toch verder richting Patterson.  We kijken gelukzalig om ons heen, zeer tevreden kachelen we voort over de nieuw aangelegde asfaltwegen. Het kan niet beter, of toch? Ineens zien we een fruitstalletje voor ons en we bestellen een enorme beker met vers fruit besprenkeld met tajin kruiden. Het kan toch nog beter, wat een zalige combinatie van smaak.
Tegen half drie komen we aan in Patterson waar we een Hampton Inn hebben geboekt, een splinternieuw hotel. Helaas zijn er geen kamers voor ons op de begane grond, we zitten op de 4e verdieping. Als we vragen of de fietsen op de kamer mogen kijken ze er in dit sjieke hotel niet van op. Dat is ook typisch Amerika, de klant is koning. Ik zie mij nog niet in een hotel in Nederland met de fietsen door de lobby richting lift lopen, fietsen er in en op de kamer zetten.
Nog even aan het zwembad luieren en dan richting de Tandoori Flame een Indiaas restaurant. Ben kijkt wat bedenkelijk en het lijkt hem niet veel maar als even later al het lekkers op tafel komt valt het reuze mee, het bord is in elk geval helemaal leeg gegeten.
 We zitten nu voor het eerst weer ’s avonds buiten in een mooie tuin met schommelstoelen, loungebanken, leuke zitjes, niet erg Amerikaans maar wel gezellig. Morgen gaan we naar Los Banos ca. 60 kilometer en nagenoeg vlak.