14 augustus. Van Dixon naar Roseville

Vandaag gaat de fietstocht van Dixon naar Roseville. zo’n 84 kilometer. Redelijk vlak maar het venijn zit hem in de staart. Omdat het een warme dag gaat worden willen we vroeg vertrekken maar het ontbijt is pas om 07.00 uur. Daar willen we toch wel op wachten omdat het Best Western vaak lekkere ontbijtjes heeft en zoveel krijgen we daar niet van.Het is inderdaad heerlijk, lekkere toast, yoghurtjes, bacon, roerei, en voor de die hards ook nog patat en havermout. Lekker fruit, ga zo maar door.
Om 7.45 uur vetrokken we rondom verzadigd. De elementen die we de afgelopen dagen moesten trosteren zat hem toch voornamelijk  in het redelijk warme weer en klimwerk. Vandaag is het erg heet en een fel tegenwindje bij tijd en wijle. Je moet toch ergens last  van hebben.
Het werd al snel behoorlijk warm maar de tocht verliep voorspoedig via mooie fietspaden die langs de autobaan gaan, waar het overigens behoorlijk druk was met verkeer dat de stad uitging op de zondag.  En toen konden we niet verder, een zeer vriendelijke Amerikaan wees ons de juiste weg, maar we moesten wel de fietsen over een hek tillen. Amerikanen fietsen niet, ze hebben geen idee hoe zwaar een fiets is volgens mij. We hebben de fietsen zo goed en kwaad als het ging onder het hek door gewurmd, maar het is gelukt.
En toen kwamen we zomaar dowtown Sacramento binnen via een hele leuke fietsroute. Dat was een verassing. Via de mooie goudkleurige brug gingen we langs de spoorbaan waar een lullig treintje meer kabaal voortbracht dan dat hij vooruit kwam.
Verder maar weer door een park waar ons fietspad doorheen slingerde, erg mooi maar ook wel een beetje triest, langs de hele route zie je veel zwervers in schamele tentjes die kilometers lang langs de weg staan. Terwijl we allerlei obstakels moesten omzeilen in deze gribus waaronder een dode rat, veel huisvuil, bakjes verrot eten etc. begon ik toch wel erg zwaar te fietsen.. Een lekke band, en natuurlijk de achterband. Er zat nog wel wat lucht in dus alle tassen eraf en bijpompen. Weer op de fiets en verder maar weer, nog 30 km te gaan.
Tegen lunchtijd was het al 34 graden, een mooie tijd om te bekijken wat Jack in de box had. Nou dat was een verassing. Ik had er nog nooit gegeten maar op aanraden van Anette zijn we naar binnen gegaan, heerlijke curly fries met een milkshake waar de lepel rechtop in zou moeten staan, ware het niet dat de lepels op waren en we dus via een rietje de dikke brij naar binnen moesten hijsen. Wat wel gelukt is.  De band was inmiddels weer aardig leeg, dus tassen er weer af, bijpompen en gaan.
Na ca. 5 kilometer was de bike lane ineens afgesloten, betonnen obstakels die je niet zomaar even aan de kant schuift. Tassen er weer af, fietsen er deze keer overheen getild, tassen er weer op en gaan, na 1 km moest Anette afstappen, tijdens het tillen van de fiets was het haar in de nek geschoten, ze zag allemaal sterretjes. Na een tijdje ging het wel weer, doorfietsen, inmiddels was het 38 graden en dat is best heftig op de fiets met 25 kg bagage.
Na 1 km weer stoppen Anette was echt even door de hitte bevangen, dat was flink balen want zoiets overkomt haar natuurlijk niet.  Na een kwartiertje in de schaduw, wat drinken en een peptalk was ze weer boven jan en hebben we vrij rustig de fietstocht af kunnen maken, we waren wel erg blij dat het hotel voor ons opdoemde. De tocht is afgesloten met een gemiddelde van 17,9 kilometer per uur wat gezien het venijnige staartje van de tocht een prima prestatie is.
Tassen uitpakken, biertje drinken, wat is dat heerlijk als je over de kook bent geraakt, even lekker zwemmen, terwijl Ben de band plakt, en dan de inwendige mens versterken met een heerlijk diner dat we hebben genuttigd in een geweldig sushi restaurant, Anette trakteert, de beste sushi die ik ooit heb gegeten. Nu nog een wijntje op de heerlijke koele kamer en dan vroeg naar bed, morgen is het weer een snikhete dag dus we proberen om op tijd te vertrekken.