19 augustus. Van South ake Tahoe naar Topaz Lake

Na een verassend lekker en uitgebreid ontbijt in de Econolodge zijn we tegen 7.45 uur vertrokken . De eindbestemming van vandaag is Topaz Lake.
Het begon gelijk met een vervelende klim van zo’n 6 kilometer stijl bergopwaarts, lange stukken van 10% met uitschieters van 13% . Die laatste procenten trokken we met alle bagage en de ijle lucht waar zeer weinig zuurstof in zit niet meer en hebben we te voet afgelegd. Na ca. 2 uurtjes zwetend en puffend en soms vloekend en met veel korte pauzes kwamen we eindelijk aan op de top van de  Daggett met een hoogte van  7334 feet.  Onderweg krijgen we erg veel lovende reacties, een wielrenner met de duim omhoog,   your’re herous roepend, motorrijders die de duim opsteken, mensen langs de kant die zwaaien, het geeft de burger moed, vooral in de beklimming.
En toen kwam de afdeling, wat adembenemend mooi, kippenvel, genietend suisden we naar beneden, de een wat harder dan de ander, onderaan de berg hadden we inmiddels 14 kilometer op de teller.
Het volgende stuk dat gedeeltelijk door een indianen dal liep is ongeveer 20 km en is redelijk vlak zodat we wat meer tempo konden maken, de temperatuur begon inmiddels al aardig te stijgen en van enige schaduw was ook al geen sprake meer.
Toen we de highway op kwamen begon het klimwerk  weer, nog ongeveer 30 kilometer te gaan, zonder een centimeter aan schaduw. Dat viel best nog wel tegen. Op de smalle shoulder waar we wederom de rumblestrip moesten ontwijken leken we wel drie koordansers  zonder enige souplesse.  Ook op deze route zagen we weer schitterende natuur waar je je, als drie wereldfietsers toch wel heel nietig voelt.  
Een kilometer voordat we in Topaz Lake aankwamen diende de volgende lekke band zich aan, Anette was de gelukkige en natuurlijk weer de achterband, arme  Ben. De band was zo plat als een dubbeltje. Aangezien we allemaal vrij stuk zaten leek ons een kilometer bergafwaarts lopen wel een erg grote opgave. Ben heeft de band zo hard mogelijk opgepompt en Anette sprong op de fiets om naar beneden te suizen, dat lukte wonderwel. 
Bij het Best Western hotel hadden ze geen kamers op de benedenverdieping zodat we met alle  bagage volgepropt op een karretje de lift in moesten, waar de voortas van Ben er in de lift al afviel, Anette handig als ze is wilde hem nog opvangen maar helaas alles lag bezaaid op de liftvloer.   
‘s avonds gegeten in het enige restaurant van de hele omgeving, het Topaz Lake  Casino. Als zuinige Hollanders lieten wij ons geen poot uitdraaien, 65 dollar voor een steak, dat doen we niet. We bestelden ieder 2 voorgerechten. Toch nog 55,- dollar.
Morgen wacht ons een zware tocht van 83 kilometer met veel klimwerk en een temperatuur van 33 graden.