20 augustus. Van Topaz Lake naar Willow Springs

Voordat ik het verslag van vandaag ga beginnen wil ik namens Ben even twee dingen opmerken.

1.       Misschien heeft de oplettende kijker van de foto’s al opgemerkt dat Ben meer dan 1 week in zijn rode shirt heeft gefietst en gisteren ineens een blauwe aanhad. Alle onder shirts, broeken en shirts worden na elke fietsbeurt door mij gewassen.

2.       Het dingetje bij het ontbijt vanochtend is iets waar hij zich volledig van distantieert.

Zo, dat gezegd hebbende, dan nu het verslag.
Vanochtend wederom vroeg opgestaan om aan onze zware tocht naar Willow Springs te beginnen.
Voor de lunch eten we elke dag sandwiches van de supermarkt, Ben met kip en Anette en ik met tonijn. Op de sandwiches zit tegelijkertijd ook een berg sla en veel mayonaise. Doordat deze broodjes een tijdje in de fietstas zitten voordat we ze nuttigen is het een kleffe zooi geworden. Gisteren kreeg ik hem dan ook niet meer naar binnen en de medefietsers ook niet. Ik had mij bedacht dat we bij het ontbijt wel wat extra broodjes konden roosteren en die dan meenemen met beleg naar eigen keuze.
Anette vond het ook een prima idee, zoveel eten wij immers niet ‘s ochtends als je dat vergelijkt met de piramides die Amerikanen opscheppen en met wat ze nog meenemen naar hun hotelkamer van het ontbijt.  
Zo gezegd zo gedaan, voor alle drie 2 extra broodjes gepakt met wat beleg. De eigenaar vond het toch niet zo leuk en hij sprak ons er indirect op aan, door aan te geven dat de mensen naast ons een muffin hadden meegenomen toen ze weg gingen.
Anette babbelde er vrolijk op los met hem terwijl ze naarstig de in haar shirt gepropte broodjes probeerde te verbergen. Ben zakte bijna door de stoel van schaamte.
De tocht is prachtig maar erg zwaar, klimmen in de brandende zon, de schaduw is hier ver te zoeken.
We harken ons een weg naar de top, en er maalt mij steeds een stuk van een liedje door het hoofd, uitgebracht door City to City in 1999. The road ahead is empty, it’s paved with miles of the unknown.
En zo voelt het ook  het gebergte om ons heen is machtig mooi, groot en overweldigend je wordt er stil van.
Na vier uur zwoegen zagen we eindelijk  Devils Gate  de top ervan is 2300 meter hoog. Daarna volgde er een mooie afdaling waar we toch nog regelmatig moesten bijtrappen door de harde wind.
In Bridgeport hebben we inkopen gedaan, het was nog 10 kilometer naar Willow Springs waar geen enkele voorziening is behalve 1 restaurant. We hadden alle drie stiekem gehoopt op 10 kilometer dalen we waren inmiddels behoorlijk gaar, maar dat geluk hadden we niet. Bloedheet en 10 km harken.
Maar toen we aankwamen bij ons hotel het Virginia Creek Settlement waren we helemaal om, wat een schattig huisje en wat een mooie omgeving. Op dit moment zitten we pal voor ons huisje aan een kabbelend beekje te genieten van een wijnte voor de dames en een biertje voor Ben.
Morgen gaan we naar Bodie een ghost town waar goudzoekers wegtrokken, en verblijven dan nog een nacht in deze mooie omgeving.