22 augustus

Na een heerlijk ontbijtje waarbij we als lunch niet geroosterde boterhammen in een plastic zakje meekregen zouden we op pad gaan, ware het niet dat er zich weer een lekke band aandiende, de voorband van Ben. Na een kleine 20 minuten begonnen we aan onze tocht van vandaag, we gaan zo’n 480 klimmeters maken. De tocht is kort 31 kilometer maar wel de eerste 11 kilometer behoorlijk stijl omhoog. In de ijle en een beetje smog achtige lucht zat weinig zuurstof zodat we alle drie behoorlijk aan het ademhappen waren, we zitten om 2078 meter hoogte. De man met de hamer sprong al spoedig bij Ben achterop de achter tassen, die van Anette en mij naderde met rasse schreden.
Het schoot voor geen meter op, en het liep ook voor geen meter, zeer smalle stukken om te fietsen en soms zelfs helemaal niets zodat je met gevaar voor eigen leven op de weg moest fietsen. We hebben zelfs een stuk achter de vangrail gelopen omdat we dachten dat we wel weer op de weg zouden aankomen. Dit was dus helaas niet zo, tassen er allemaal weer af, fietsen over de vangrail, tassen er weer op, en dat op een stukje naast de weg van zo’n 30 centimeter. Daarna hebben we een heel stuk gelopen omdat het te gevaarlijk was om te fietsen, ribbels rechts en mul zand links. Ben liep achteraan en schreeuwde naar ons als er verkeer aankwam, dat lieten we ons met fiets en al tegen de vangrail aanvallen, op hoop van zegen.
Gelukkig ging de afdeling goed, en wat een mooi uitzicht op Mono Lake. Geweldig, prachtig, onwerkelijk. Gaaf!
De naam Mono Lake komt oorspronkelijk van de Indianen, Mono betekent vliegjes. In dit geval alkali vliegjes die in de late zomer met triljoenen aan de waterkant zitten. Hier komen miljoenen trek- en watervogels op af. Ze hoeven de snavel maar open te doen en hun kostje is gekocht.
Het is een zout meer met een zoutgehalte van 7,5% een van de zoutste meren van de wereld, ter vergelijking het zeewater is 3,5%.
Er zijn grillig gevormde kalksteentorens, tufa’s genoemd. Morgen gaan we dit wonderschone meer verkennen. Ik heb er zin in.
Ik had het eerder al even over de man met de hamer maar moet er bij vertellen dat Ben een heel stuk bergopwaarts met een lekke band heeft gereden. Dat is de vijfde lekke band.
Het gemiddelde was  11,4 kilometer per uur. We harken ons verder een weg door het mooie Californië.