27 augustus. Van Bishop naar Independence

Vandaag gingen we vroeg op pad met zo’n 70 voornamelijk vlakke kilometers voor de boeg.

We begonnen de tocht optimistisch met alleen een wielershirtje aan, maar na 500 meter toch maar van de fiets, vest er overheen, brrr 13 graden is toch te koud.
Na 20 minuten was het al aardig warm dus vest weer uit en fietsen maar. Dat ging ons goed af, Nederlanders en vlakke weg, dat ligt ons wel. We hadden mooie brede fietspaden, en geen klimwerk dus de concentratie hoefde niet super hoog te zijn. Ook de weg was eentonig, maar nog steeds geweldig mooi, rechts de eerste 20 kilometer een bergketen, en daarna zijn tweelingbroer voor de komende 30 kilometer. Ineens doemt er een klein vulkaantje op die erg op een luie stoel lijkt. Ik zag daar zo al een reus inliggen, met in de ene hand een enorm boek en in de andere hand een pul bier formaat hot tub. Je hebt op deze wegen echt de tijd om je fantasie de vrije loop te laten. Dan wordt het tocht wat afwisselender, een vulkanisch veld bij Big Pine, dit beslaat ongeveer 500 vierkante kilometer binnen de Owens vallei. De eerste vulkanische  activiteit is zo’n 1,2 miljoen jaar geleden en de laatste uitbarsting zo’n 17.000 jaar geleden. Toch worden deze vulkanen nog steeds als gevaarlijk beschouwd. Erg bijzonder om tussen de grote lavabrokken door te fietsen. De wind steekt wat op en het lijkt erop dat de föhn op standje heet is gezet, om 10.00 uur is het al 33 graden.
We hebben alle drie weinig ongemak m.b.t. zadelpijn, dat valt erg mee. Ben is af en toe verkouden en Anette en ik hebben lippen die als lapjes leer aanvoelen.
Om 11.00 uur komen we al aan bij ons onderkomen, een schattig houten huisje het motel heet Mount Williamson motel en base camp. Vroeger was dit een bevoorradings kamp voor een kamp hoger gelegen in de bergen, dat werd dan gebracht door middel van muildieren.
De eigenaresse kwam ons begroetten en ons van informatie voorzien, de waterval bij Devil’s Post Pile was er niets bij, pfff heftig, maar ze had wel nuttige informatie en ze was erg aardig.
Ze vertelde onder meer dat een gedeelte van het motel van het Manzanar camp kwam en hier gerestaureerd is en nu dus dienst doet als cabins voor toeristen. Ook is er een museum in het dorp en een gemeentehuis dat erg prominent aanwezig is. Het dorp telt 669 inwoners. In het museum is een  airconditioner aanwezig dus daar gaan we wel even naartoe. Tussen de oude meuk, waaronder een gebit en veel oud ijzer, waren er ook zeer interessante dingen te zien, veel over de Indianen en over Manzanar, dit gaan we morgen bezoeken.
Manzanar is een van de tien kampen in Amerika waar meer dan 10.000 japanners werden opgesloten na de aanval van Japan op Pearl Harbor in 1942.  Het waren immigranten maar ook Japans Amerikaanse burgers waarvan hun familielid vochten in de 2e wereldoorlog voor Amerika.
Morgenvroeg krijgen we eerst op het terras van het motel een heerlijk ontbijtje waarna onze tocht naar Olancha gaat 67 kilometer verderop.