29 augustus. Van Olancha naar Ridgecrest

Om vijf uur gaat de wekker, na een beroerde nachtrust van ons allen, wat een dramatische slechte bedden staan er in de cabin bij Olancha, schuifelen we wat dufjes en niet bijzonder spraakzaam door de kamers om de spullen te pakken en een kleffe boterham te eten. We willen om zes uur op de fiets zitten, en dat lukt.
We rijden bij onze cabin weg en na 10 seconden lig ik al in het zand, het korte stukje naar de weg toe loopt omhoog en in het zachte gravel wil ik een bocht maken maar zak ik weg met de voorband. Dit is geen onderdeel op de olympische spelen anders had ik zeker goud gewonnen voor diegene die het kortst op de fiets heeft gezeten voor de val.
We vertrekken nogmaals, als gekken fietsen we de eerste 30 kilometer. We willen in de vroege ochtend zoveel mogelijk kilometers maken in verband met de hitte. Het wegdek is licht glooiend en soms iets dalend, wat een wilde rit. Dan stopt Ben, lekke band! Op de weg liggen veel kapotte vrachtwagen banden, daar komen allemaal ministukjes ijzerdraad uit en dat was de boosdoener.
Binnen 10 minuten is de band geplakt, ook een record, helaas is dit ook geen onderdeel op de olympische spelen, te weinig animo denk ik. Ben krijgt van ons wel de eeuwige roem.
Na nog eens 10 kilometer flink doortrappen doemt er ineens aan de overkant van de weg een pompstation met een subway op, wat een geluk en ook nog een bankje in de schaduw, het kan niet op. Na een kwartiertje zijn we weer wat uitgerust en gaan we verder. Het is inmiddels al flink heet.
We komen op een eindeloos saaie en lange weg met aan weerszijden pistache bomen en af en toe een paar cabins op  de dorre vlakte, wat een gribus. Na 60 kilometer doen we het wat rustiger aan, nog zo’n 30 kilometer te gaan en de zon schijnt fel op onze huid.
In Ridgecrest aangekomen eerst bij het pompstation de nodige inkopen gedaan en door naar het motel 6. Als we willen inchecken blijkt dat we de kamer voor gisteren hadden geboekt en deze ook al van de credit card is gehaald, no show, wel betalen. Eerst lijkt de baliemedewerker onvermurwbaar maar na mijn smeekbede ging hij overstag we konden 2 kamers krijgen die niet extra in rekening worden gebracht. Gelukkig.
Aan het einde van de middag slepen we ons naar de buffet chinees het is inmiddels 40 graden en eten er erg smakelijk. Anette zou als enige van ons een medaille krijgen omdat ze voor het eerst van haar leven 90 kilometer had gefietst, helaas heeft haar gps de route niet opgeslagen, wat een pech, ook maar eeuwige roem.
Morgen proberen we om nog wat vroeger weg te gaan, er wacht ons een zware tocht naar Lake Isabella. Ca. 17 kilometer bergopwaarts met een gemiddelde van 7%. De totale tocht is 90 kilometer.