9 september. Van Merced naar Turlock

Om kwart voor zes gaat de wekker, we zijn bijna vergeten hoe vroeg dat voelt, stilletjes doen we alle drie onze bezigheden en na een eenvoudig ontbijt zetten we de koffers op het grote bagagerek. Dat scheelt een enorm gesjouw, gisteren konden we hem niet vinden zodat we 3 keer moesten lopen met alle bagage. Om zeven uur zitten we op de fiets en met een graad of 23 verlaten we deze naargeestige stad. Heel veel zwervers, heel veel vervallen huizen die op instorten staan en ongelofelijk veel troep bij mensen om de deur.  Het verbaast me hoeveel troep een mens kan verzamelen. We fietsen de stad uit met om de halve kilometer verkeerslichten, die bijna altijd op rood springen als je er aan komt rijden, tenminste zo voelt het. En het duurt lang voordat je weer groen licht krijgt, eerst gaat het verkeer voor dat links- en rechtsaf gaat, dan de tegenliggers links- en rechtsaf, je bent zo weer vijf minuten verder. De weg naar Turlock is erg druk en er is bijna geen baan voor de fietsers, dus goed oppassen. Halverwege onze tocht wordt het wat rustiger en de weg wat breder.  Onderweg zien we een aantal lange goederentreinen, die op film en foto worden vastgelegd. Niet alleen de lengte van de treinen is indrukwekkend, het getoeter is oorverdovend maar heeft wel wat. De hitte valt reuze mee, we rijden regelmatig in de schaduw van bomen en dat scheelt enorm. En we zijn vroeg natuurlijk. Als we Turlock binnen komen worden we spontaan blij van al dat moois. We fietsen door mooie ruime villawijken met veel sportvelden, scholen en parkjes. Ook de weg is mooi breed met ruime fietspaden. Ongelooflijk dat de ene stad zoveel triestheid laat zien en de andere zo mooi schoon is. Tegen elf uur kunnen we al inchecken dat is een meevaller. Anette en ik gaan even naar het pompstation om boodschappen te doen. Dat is dan wel een tegenvaller, ze hebben geen wijn, voor het eerst sinds onze vakantie is er een pompstation waar ze geen wijn verkopen. Dat kan natuurlijk niet, op zoek naar een supermarkt. Wij zijn niet voor een gat te vangen.
Het vroor ons wel een beetje op de emmer, niets is dichtbij in Amerika en 6 kilometer verder, inmiddels was het al 39 graden, doemde een supermarkt op. Wijn ingeslagen en onze favoriete chips, jalapeno ranch smaak van Ruffels, wat waren we gelukkig. Met de haven in zicht, we waren inmiddels al meer dan een uur weg, begon Ben zich toch wel zorgen te maken waar we zolang bleven. Vlakbij het hotel kwamen we hem om de fiets tegen. Niets aan de hand, gewoon even boodschappen doen. ’s Middags lekker bij het zwembad liggen lezen en ’s avonds gegeten bij de plaatselijke kroeg de grizzly rock café, een prima maaltijd voor 50 dollar voor drie personen.
Morgen gaan we naar Manteca,  weer een vlakke route maar het weer is ons de komende week gunstiger gezind, niet boven de 35 graden en dat voelt al een stuk prettiger.